Juf in Jogja

Judith Porcelijn

Afgelopen zomervakantie zat ik in het zonnetje in de tuin met mijn lief en ik klaagde over mijn werk. Het was nog begin augustus, maar ik zag nu al als een berg op tegen de eerste schooldag op de school waar ik halsoverkop in een dienstverband was gerold. Niet om de leerlingen of mijn collega’s, maar vanwege de nieuwe directeur waarmee ik al vanaf zijn eerste werkdag eigenlijk niet door één deur kon. Ik zal jullie de details besparen, maar al binnen twee maanden was ik in een soap terecht gekomen waarvan het script geschreven leek te zijn door iemand met een bijzonder slecht gevoel voor humor. 

Ik had natuurlijk allang besloten om te gaan solliciteren, maar als wat dan? En waar? Ik wil maar een aanstelling van drie dagen, omdat ik ook als zelfstandig coach werk. Directeur, IB-er of voor de klas? Ja best wel, maar niet meer binnen het huidige onderwijssysteem. Maar er was geen vacature te vinden die voldeed aan mijn – natuurlijk veel te hoge – eisen.

Dus ik maar klagen in de zon. Mijn lief keek me aan, zuchtte diep en stelde de enige juiste vraag: ‘Wat heb je nou je hele leven al willen doen maar heb je nooit gedaan?’ Het antwoord op die vraag wist ik zonder nadenken: ‘Lesgeven op een Nederlandse school in het buitenland.’ Mijn lief vond dat wel een goed idee, dus ik heb me meteen ingeschreven op de nieuwsbrief van de NOB (Nederlands Onderwijs in het Buitenland).

Als kind heb ik in Saoudi Arabië gewoond en ik ging daar ook naar school. Ik heb goede herinneringen aan de reizen, de rode zee en het plaatselijke zwembad, maar vooral aan de temperatuur. De Nederlandse winters duren wat mij betreft van half september tot eind april; warm krijg ik het nooit. Zelfs ’s zomers zit ik ’s avonds met een vest of trui aan. Dus het zou in ieder geval een school moeten worden in een warm land.

En daar ben ik dan: juf in Jogja. De vacature stond in de eerste de beste nieuwsbrief die ik in mijn mail-box binnen kreeg, de sollicitatieprocedure verliep met horten en stoten, maar op zondagochtend 21 november kreeg ik een e-mail met het bericht dat ze me graag wilden hebben op NTC de Taaltuin, in de stad Jogjakarta, Java, Indonesië. Drie dagen per week, 11 tot 18 leerlingen, voldoende voorbereidingstijd en het ticket vergoed. Tot 1 juli werk ik als leraar groep 3 t/m 5 en word ik ingewerkt door mijn collega Bert. In het nieuwe schooljaar is Bert vertrokken en ben ik de enige leraar, tevens coördinator/schoolleider. Dus als iemand nog een leuke stageplaats zoekt…. Je bent van harte welkom!

Je wilt niet weten wat ik allemaal heb moeten regelen in de 60 dagen die ik nog had voor mijn vertrek. Van het verkopen van mijn huis tot het halen van de benodigde prikken en het pakken van mijn koffers… mijn huis lag vol met lijsten en to-dolijstjes die ik een voor een afvinkte en na afgewerkt te zijn in de papierbak mikte. Maar alles is gelukt. Op 14 januari stapte ik in het vliegtuig voor de reis naar een land waar ik nog nooit was geweest maar wel de komende vijf jaar zou wonen. Maar zoals mijn moeder meteen zei: ‘Ach meid, zo heb ik dat toen ook gedaan, dat past bij ons’.

En ja. Ik vind het hier geweldig. Het is lekker warm ondanks de vele regen in dit seizoen, mijn guesthouse is prettig en vlakbij school, de stad is leuk en het zwembad op loopafstand. En de school? De school is een droom die is uitgekomen. Ik maak het onderwijs zoals ik vind dat het bij mijn leerlingen past, ik kan ze allemaal meer dan voldoende aandacht geven en mijn hoofd zit vol met plannen en ideeën; ik heb alweer een planbord met nieuwe to-dolijstjes. Het is een feest om hier te zijn. Ik ben hier nu een maand en ik heb het gevoel dat ik er al een jaar ben. Mijn vrienden en familie zijn online toch vlakbij en mijn lief? Die pakt het vliegtuig op 30 maart. Ik kan niet wachten. En gelukkig voor hem: ik heb niets te klagen.

Salam dari Jogja dan sampai waktu berikutnya!

Judith Porcelijn is redacteur van KomenskyPost en sinds het najaar van 2024 werkzaam in Jogjakarta op Java, Indonesië.

Daarnaast is Judith eigenaar van De Sterke School.