Judith Porcelijn
Na drie maanden begin ik al aardig te wennen in deze stad. Ik verdwaal niet zo vaak meer, ben gewend aan de enorme drukte, de warmte, de hoosbuien (behalve als ik mijn jas vergeten ben), het eten en de enorme vriendelijkheid van de mensen.
Hoe Indonesiërs met elkaar omgaan, zie je hier het best in het verkeer. Een kleine vergelijking.
Het lijkt wel of men in Nederland alleen maar op zichzelf let. Voorrang afdwingen en boos worden op een ander als iemand daar wat van durft te zeggen. Toeteren om het minste of geringste… Ikke, ikke, ikke en de rest kan …
Nee, dan het Indonesische verkeer.
De wegen zijn hier overvol en druk. Iedereen – van jong tot oud en vaak met drie of vier mensen tegelijk op zo’n ding, met baby’s en bagage op schoot – rijdt hier scooter. En het liefst allemaal tegelijk. De rijke mensen rijden daar dan tussen, bij voorkeur in enorme SUV’s. Hoe rijker je bent, hoe groter en nieuwer de auto. Status is hier erg belangrijk…
Oversteken is een ramp. Tenminste in het begin. Er zijn wel zebrapaden, maar aangezien niemand zich hier aan de verkeersregels houdt, heeft dat geen enkele zin. Ik kwam er al snel achter, dat je gewoon moet gáán. En wat gebeurt er? Men stopt of neemt gas terug. Je kunt rustig naar de overkant lopen. En je wordt ook nog eens vriendelijk gegroet.
Een ander voorbeeld.
Zoals ik al zei, houdt niemand zich hieraan ook maar een enkele verkeersregel. Iedereen rijdt gewoon door een rood stoplicht. Behalve als dat gevaarlijk is, dan stoppen ze keurig. De meesten hebben een helm op, hebben ’s avonds verlichting, rijden netjes links… maar soms ook niet. Ze appen en bellen, halen zowel links als rechts in en toeteren kort en zachtjes als ze denken dat iemand niet weet dat ze eraan komen.
Indonesiërs letten op anderen, in plaats van op zichzelf. Ze kijken continu of ze geen gevaar zijn voor een ander. Ze geven elkaar alle ruimte. Ik heb gezien hoe alle verkeersdeelnemers tijdens een file (en die zijn hier veel en vaak) in een paar seconden zo ongeveer in elkaar schuiven om een ambulance met sirene door te kunnen laten gaan. Ik neem aan dat er best veel ongelukken gebeuren (ik hoor best vaak sirenes), maar ik heb er nog niet één zien gebeuren.
En zo is het hier met alles. De rust, het lage tempo, het leven nemen zoals het komt… Ik leef zonder haast en zonder stress en… wat is dat makkelijk. Het bevalt me hier prima.
Judith Porselein is redactielid van KomenskyPost.nl
Judith werkt dit jaar in Jogjakarta op Java, Indonesië.
Ze is ook eigenaar van De Sterke School.
Judith Porcelijn
Dankjewel voor je reactie, Saskia.
Mijn antwoord omvat een lang verhaal met een hoop haken en ogen.
Als je ooit in de buurt bent zal ik het je graag vertellen.
En ja: ik geniet met volle teugen .
Saskia Meiland
Wauw… wat een avontuur. Van Nederland naar Indonesië. Knap hoor. Hoe is de procedure verlopen om daar naartoe te verhuizen?
Succes en geniet ervan.