Fietsvakantie, liefdesverdriet en Foppe de Haan. De zomervakantie van een docent (9)

Door Karin Kracht,
is docent/trainer/coach en opleidingscoördinator.

Wat was het hard werken geweest, afgelopen schooljaar. Ik ben echt niet vies van hard werken, maar er zijn jaren en…jaren.
Ik hoor het mezelf nog zeggen: “Ik heb het al druk, dus het kan niet drukker worden.” Dat was de grootste denkfout die ik het afgelopen schooljaar gemaakt heb.
Van opleidingscoördinator/docent heb ik gesolliciteerd naar de functie van teamleider. Uiteindelijk aan de slag gegaan als interim teamleider (met behoud van supervisie op de opleidingsschool) en al na een week heb ik flink hard om mezelf moeten lachen: omg, ik was totaal uit mijn comfortzone en moest mezelf weer opnieuw uitvinden: Wat zie ik? Wat hoor ik? Wat vind ik hiervan? Wat doe ik hiermee? Wat doe ik nu?

Het waren verhelderende weken, maandjes, waarin ik vooral mijn eigen visie op onderwijs en leiderschap heb (her)ontdekt.

Vriendlief (eigen bedrijf met 40 man personeel) en ik hadden beiden zelfs geen tijd gemaakt om een mooi plan te creëren voor de zomervakantie. Dus ik had geroepen: we komen allebei met drie ideeën en we kiezen het leukste idee. Zo gezegd, zo gedaan. Het werd mijn plan: met de auto en de mountainbikes erop naar Oostenrijk en daar fietsen. Onderweg route en hotels kiezen. Geen echte voorbereiding voor nodig.
Eerste stop: Koblenz(Duitsland). We begonnen vol goede moed te fietsen in Brand (Oostenrijk), een mooi skigebied. Met een kabelbaan omhoog en vanuit die plek nog hoger fietsen (prachtig uitzicht, maar ik heb meer omhoog gelopen dan gefietst!) om een zalige rit te dalen. O wat is dat een gaaf gevoel. Knijpen in je rechterrem en je laten gaan….. Helaas bleek aan het einde van de rit dat we nog een vreselijke klim moesten afleggen om weer in het dorp  te komen.

We waren nog maar koud 36 uur op pad, toen we in een restaurant zaten en ik mijn mobiel aandeed (er was wifi) en er een bericht binnenkwam van mijn dochter, Magdalena, haar vriend had onverwacht, een einde gemaakt aan hun relatie. Haar verdriet was enorm groot. Ik kon haar verdriet zelfs op de afstand Nederland-Oostenrijk voelen. Mijn hart zei gelijk: “Pak je koffers maar weer in en ga maar terug”, maar Magdalena gaf aan:  “je kunt toch niets doen”, en ook vriendlief leek geen aanstalten te maken om hier ook iets over te zeggen. (Vriendlief is niet de vader van mijn dochter. De vader van mijn dochter is, toen zij negen was, overleden.) In Nederland waren een vriend, een vriendin en een broer bij haar. Zij zouden op haar letten en haar helpen.
Kortom: kiezen op elkaar en doorzetten. Ik heb de volgende ritten tijdens de klimmetjes mijn kracht gehaald uit mijn ongenoegen wat betreft mijn ex- ‘schoonzoon’. Het heeft me tranen gekost, maar ik ben overal boven gekomen, al was het wandelend.

Na zes dagen kreeg ik ’s ochtends een telefoontje van Magdalena, ze was op haar werk(terug) en kon echt niet meer. Ze wist zich geen raad met haar eigen gevoelens. Mijn hart brak. Wij hadden net de koffers gepakt om door te rijden naar Wenen. Alles stond klaar in de auto. Ik had contact met een goede vriend in Nederland, die zich over dochterlief ontfermde. Hij zei:” Ga maar naar Wenen, jij hebt ook je vakantie nodig, ik zorg voor Magdalena”. Vriendlief gaf ook nog erg enthousiast gas richting Wenen, dus ik slikte mijn tranen in en ging naar Wenen.
We waren echter koud een dag in Wenen toen de bewuste vriend zei: “Karin, kom maar naar huis. Ze heeft je nodig.”

“Ik ga”, zei ik tegen mijn vriend. “Wat doe jij?” Hij moest er even over nadenken en gaf aan samen terug te reizen, in een dag vanuit Wenen.
De laatste nacht in Wenen was het moeilijkst. Het was uit de hand gelopen thuis. Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik zal jullie de details besparen, maar als ik schrijf dat het echt niet leuk was, dan bedoel ik ook…echt niet leuk.
‘Gelukkig’ was de beslissing om naar huis te gaan al genomen. Voor mijn moederhart te laat, maar die nacht, wakker liggend in Wenen, kon ik er niks meer aan doen, behalve loslaten, overgeven en beseffen dat het de juiste beslissing was om terug te gaan.

Wie kan het zich niet herinneren, die ongelooflijke pijn die liefdesverdriet heet?

Elke adem die je inademt je pijn doet, je intens tot op je botten gekwetst bent, afgewezen, elke vezel in je lijf je aan hem (of haar) denkt, er een mantel van diepe, diepe droefheid over je heen hangt, denkend dat het nooit meer goed komt met je?
Ik kan het me zeker nog wel herinneren. En ik zou het liever zelf nog een keer meemaken en dit mijn dochter besparen, maar ja, zo werkt het niet.

We zijn veilig thuisgekomen (na twee zeer heftige ongelukken te hebben gezien onderweg). Heb het aangekeken en ben met Magdalena een paar dagen naar een hotelletje gegaan, in een andere provincie. Ondanks mijn hekel aan zwembaden en aan baantjes zwemmen  hebben we het gedaan! Ik heb haar laten masseren (de masseuse vroeg zich af wat er met dit meisje aan de hand was, haar hele rug en schouders stonden stijf van de stress) en uiteindelijk ging ze weer praten, wat drinken en ook weer eten. Ze kwam weer, mondjesmaat, tot leven.
Inmiddels zijn we weer thuis en moeten de laatste stappen ‘naar het normale leven’ nog gezet worden. Gelukkig helpt sporten altijd en als je meedoet aan een competitie, dan moet je wel starten. Ik had er een hard hoofd in OF ze zou starten, maar het is haar gelukt!
Nu nog een week om te genieten van mijn vakantie en mij voor te bereiden op het stille begin volgende week. Het managementteam begint een week eerder. Ik moet eerlijk bekennen dat ik in de afgelopen twee weken een stemmetje in mijn achterhoofd had dat zei: “Trek je maar terug, het wordt niks met jou en je start met al die nieuwe taken, je kan het niet.” Zo’n negatief stemmetje hebben we allemaal. Inmiddels heb ik het ook weer heel ver naar de achtergrond gedrukt.
Dr.Phil heeft ook zo’n mooie uitspraak: “Als ouder ben je zo gelukkig, zoals je ongelukkigste kind zich voelt.” Ik heb het weer mogen ervaren dat dit klopt.
Enfin, dochterlief krabbelt weer op. Ze doet het goed. En ik….ik surf weer op internet en kijk naar onderwijsonderwerpen (en niet naar hoe om te gaan met liefdesverdriet/depressiviteit), volg inspirerende ‘onderwijsgoeroes’ en heb zelfs al de nieuwe druk(4^e) van Samenwerkend Leren van Ebbens en Ettekoven doorgebladerd en krijg toch ook weer heel langzaam zin om te beginnen!

Ik wens iedereen een heel succesvol en inspirerend schooljaar toe. Met oog en open hart voor alle ontmoetingen.
De wereld om ons heen stemt me droevig: IS, Turkije (aantal docenten dat op non-actief gesteld is!!!), Trump (ik moet er niet aan denken dat hij president wordt!!!) en mijn hart stond stil bij de val van Annemiek van Vleuten. Wat ben ik blij dat zij er relatief heel goed vanaf is gekomen. Wat een topsport! Wat een emotie tijdens zo’n wedstrijd.

En ja, ik geef Foppe de Haan helemaal gelijk met zijn uitspraak: “Onderwijs is topsport, je moet trainen om elke dag een beetje beter te worden.”

Ben ook ongelooflijk benieuwd wat we dit schooljaar verder gaan horen van Ilias el Hadioui en zijn kijk op straat- thuis – en schoolcultuur. Afgelopen schooljaar heb ik de eer gehad hem persoonlijk te ontmoeten en dat gaat dit jaar weer gebeuren.
Kan ook heel enthousiast worden van Pieter Snel, die van zijn onderwijs (Nederlandse les) een echt feest maakt, wat kan die man zijn lessen ongelooflijk goed ontwerpen!!
Levenlang leren!

Karin Kracht (pseudoniem, echte naam bij de redactie bekend) is docent/trainer/coach/opleidingscoördinator en  volgende week start ze als teamleider op een vmbo-school in een van onze grootste steden.
Onderwijs is haar hobby en haar werk. Ze doet een driejarige post-hbo-opleiding bij Phoenix Opleidingen in Utrecht. Daarnaast is ze moeder (en vader) van twee jong volwassenen en heeft ze een latrelatie. In haar vrije tijd houdt ze van fotograferen, mountainbiken, terrasjes, reizen en schrijven.