Jochem.

Evelien Hoogendoorn

Ik ontmoette Jochem toen ik leerkracht was van een aantal plusklassen in het primair onderwijs.

Jochem was 10 jaar en zat in groep 6 van de basisschool toen hij werd aangemeld voor de plusklas. Het ging met Jochem niet goed op school. Een schorsing dreigde. Jochem had woede-aanvallen en was in zijn gedrag tegendraads, hij voerde nauwelijks nog iets uit op school. De leerkrachten konden niet veel meer met hem beginnen.

Jochem werd halverwege het schooljaar aangemeld voor de plusklas. Normaal namen we geen leerlingen aan gedurende het jaar, omdat dat niet goed werkt voor het groepsproces, maar voor Jochem hebben we een uitzondering gemaakt omdat de nood heel hoog was. Jochem draaide een aantal weken mee op de plusgroep, maar ik zag dat hij zich er nog niet helemaal fijn voelde. Hij was ingestroomd in de 6/7-groep, maar ik merkte dat hij in zijn ontwikkeling verder was dan de leerlingen in deze groep. Ik heb toen een afspraak gemaakt voor een verlaat kennismakingsgesprek bij hem op de basisschool.

Ik zocht Jochem op in zijn school en we mochten in een spreekkamertje gaan zitten. Tenminste, ik ging zitten maar Jochem wilde niet gaan zitten. “Staan is prettiger”, zei hij. Er zat een hoop onrust in zijn lijf. Prima, dan sta jij en ik zit. Ik vroeg hem hoe hij het vond op de plusklas. “Ja, wel goed  hoor”, antwoordde hij. Ik vroeg of dat echt klopte. Ik vertelde dat ik merkte dat hij al best wat verder was dan de andere kinderen daar. Opeens lichtten zijn ogen op: “Ja, dat was eigenlijk wel zo.” Ik vertelde Jochem dat ik ervoor zou zorgen dat hij  naar de groep 7/8 zou gaan, maar dat dat pas in het volgende schooljaar zou kunnen omdat dit schooljaar al bijna was afgelopen.

Vanaf dat moment veranderde alles. Jochem ontspande, hij begon van de plusklas te genieten. De muur die hij om zich heen had opgetrokken als hij met mij praatte, verdween en we stonden ‘gewoon fijn te praten’. Jochem kreeg weer plezier in leren. De mooiste opmerking van Jochem was: “Juf Evelien is nog nooit boos op mij geworden”. Tja, dat was ook niet nodig. Het feit dat hij ‘gezien’ werd en erkenning kreeg en begrepen werd, maakten dat hij kon ontspannen en weer open staan voor nieuwe ervaringen. Vertrouwen kreeg in zichzelf en anderen. Jochem hoefde niet meer boos of opstandig te worden. Natuurlijk heeft de andere setting van de plusklas ook flink bijgedragen aan deze verandering. Maar voor mij was Jochem een bewijs van wat erkenning en serieus nemen van de leerling teweeg kan brengen. 

De problemen op de basisschool waren helaas nooit helemaal verdwenen. Jochem kreeg aangepast werk, maar de situatie bleef nog regelmatig moeilijk. Uiteindelijk deed Jochem groep 7 en 8 in één jaar en ging hij naar het gymnasium. Hij had het plezier in leren weer hervonden en hier zelf voor gekozen! Super gedaan Jochem!

Ik zag een oproep voor een beschrijving van dat ene moment in je onderwijscarrière dat je kijk op leerlingen of onderwijs heeft veranderd. De leerling heet in het echt geen Jochem. Hij heeft wel echt bestaan.

Evelien Hoogendoorn is onderwijskundige en heeft ervaring in het PO met hoogbegaafde leerlingen en in het begeleiden van leerkrachten in het onderwijs aan hoogbegaafden. Ze heeft een coaching- en adviesbureau voor hoogbegaafde kinderen en jongeren en hun ouders: www.praktijkatalante.nl.  Evelien is opleider bij een rekeninstituut en heeft als auteur meegewerkt aan een rekenmethode.

Evelien Hoogendoorn MSc

Atalante Onderwijs op Maat