Hoe zit het eigenlijk? Zes weken vakantie of toch niet?
Er is veel discussie over de werkdruk van een docent en vaak lees je dan dat een docent niet mag klagen, want die heeft toch zoveel vakantie. KomenskyPost vroeg docenten om als gastblogger de komende weken hun verhaal te vertellen over vakantie en werk.
Door Marloes Musters,
docente Nederlands bovenbouw havo bij Het Hooghuis locatie Mondriaan College in Oss
De vakantie komt als geroepen! In de herfst eigenlijk al…
Sommige collega’s zijn na een jaar met hoge werkdruk helemaal klaar voor de zomervakantie. Ikzelf ben meestal rond de herfstvakantie al wel weer toe aan vakantie, terwijl ik nu denk: ‘ik zit er net lekker in’… Hoe kan dat toch?
Elk schooljaar begint bij mij met dezelfde spanning: zou ik het allemaal nog wel kunnen? Heb ik dit jaar een ideaal rooster? Heb ik alleen maar de ‘leerlingen die het allemaal wel kunnen’ in mijn klassen? En heb ik wel alle voorbereidingen getroffen waar ik voor de zomervakantie allemaal aan gedacht had? De antwoorden blijken meestal te zijn: Natuurlijk wel! Wat is ideaal? Gelukkig niet! Vast niet, maar ik bedenk toch weer nieuwe ideeën!
Maar elk nieuw schooljaar lijk ik deze antwoorden weer opnieuw vergeten te zijn…
In de weken tot aan de herfstvakantie ben ik druk in de weer. Druk met wennen aan werken (6 weken vakantie hakt er toch aardig in), druk met mijn lessen voorbereiden (ik help leerlingen plannen, maar zelf pas ik mijn ideale planning nog lang niet altijd toe) en vooral druk met het leren kennen van mijn nieuwe leerlingen. En juist dat laatste vraagt veel energie, maar levert ook zo veel op! Ik ben er inmiddels aan gewend dat ik de eerste periode van het schooljaar veel investeer in ‘mijn’ leerlingen en daar pluk ik de rest van het schooljaar de vruchten van. Het schooljaar wordt daardoor alleen maar leuker en ik word elke dag enthousiaster.
Het schooljaar eindigt met een diploma-uitreiking waarbij ik als mentor aan ‘mijn’ geslaagde leerlingen het diploma mag overhandigen waar ze zo hard voor gewerkt hebben. En waarbij ik me alleen maar trots voel, de hele avond lang. Na afloop van de avond nemen de kids afscheid en blijf ik alleen achter. Zo voelt het stiekem echt. Eén avond. Of misschien de dag daarna ook nog wel. Maar daarna gebruik ik de positieve energie om er nog even twee weken tegenaan te gaan. Door de laatste organisatorische zaken op orde te brengen, door natuurlijk mijn lokaal en de kasten eens goed op te ruimen en dit jaar ook door het opstarten van een blog. En dan, begin ik uitgerust en vol positieve energie aan de zomervakantie.
Een vakantie waarin ik hoop dat mijn geplande verhuizing soepel verloopt, waarin ik hoop de barbecue heel vaak aan te mogen steken en waarin ik hoop vaak te mogen verdwijnen in een goed boek. Een vakantie met familie en vrienden, met dagtrips en dagen in de achtertuin en met tijd om te doen wat ik wil. En een vakantie waarin ik het echt niet erg zou vinden om eens een (oud-)leerling tegen te komen.
Gewoon, omdat ze eigenlijk allemaal een plekje in mijn hart hebben en omdat zij gezorgd hebben voor weer een geweldig schooljaar.
De zomervakantie brengt voor mij tijd om te genieten van even helemaal niets. En om me te realiseren dat ik als docent het toch best goed doe. En misschien als ik dat maar vaak genoeg denk, begin ik komend schooljaar zonder de genoemde vragen in mijn hoofd. Of zou ik dat over 6 weken toch weer vergeten zijn….?
Marloes Musters is docente Nederlands bovenbouw havo bij Het Hooghuis locatie Mondriaan College in Oss. Ze heeft sinds kort een blog, te volgen via hartvooronderwijs.wordpress.com, ziet altijd het positieve in alles en iedereen en wordt gedreven door ontwapenende en opbloeiende pubers.
Geef een reactie