Mijn onderwijsdroomjaar (7) Waarom doen we wat we doen?

Door Jörgen van Remoortere

Ondanks dat ik nog maar negen jaar geleden in het onderwijs gestapt ben, merk ik dat er vaste patronen in sluipen. Grotendeels zijn die patronen overgenomen van collega’s om me heen die al jaren voor de klas staan en de dingen doen zoals ze altijd al doen. Ik merk dan een weinig kritische houding ten aanzien van nieuwe ontwikkelingen en nieuwe, waarvan ook wetenschappelijke, inzichten. Waarom doen we wat we doen? Jezelf die vraag al stellen en durven loslaten maakt het onderwijs een heel stuk interessanter.

Als ik iets heb geleerd is het wel dat ik zo veel nog niet weet!

Afgelopen jaar had een droomjaar kunnen zijn, na veel zoeken, lezen en uitwisselen begon zich een eigen visie op onderwijs te ontwikkelen en daarbij heb ik veel kansen en mogelijkheden gekregen en benut om inhoud te gaan geven aan die visie en die niet vast te zetten maar in beweging te houden. Als ik iets heb geleerd is het wel dat ik zo veel nog niet weet!

Een kind op school is een complex wezen. De invloed van de docent enerzijds beperkt, want een groot deel van de ontwikkeling vindt ook buiten en in het persoonlijke en sociale domein plaats. Anderzijds is het ook een docent die het verschil kan maken voor een leerling. Dat laatste is zelden op vak inhoud, en veel vaker de docent die de leerling in zijn geheel zag, van een leerling die er mocht zijn en een luisterend en coachende docent aantrof. Ik vind mezelf dan ook geen wiskunde docent maar meer een docent wiskunde. Ik kan beide rollen vervullen waar nodig, maar merk een sterke voorkeur naar die laatste.
De boost die het formatieve lesgeven mij, een aantal collega’s en de leerling gegeven heeft, in  combinatie met het ontdekken van leerstrategieën (let op: geen leerstijlen!) is enorm en toch heeft dat niet voor een droomjaar gezorgd. Ondanks alle mooie dingen die gebeurd zijn, zat ik niet op mijn plek. Het jeukte, kriebelde en zorgde voor onrust.

Dus start er na de zomer een nieuw avontuur op een nieuwe school: het Fioretti college in Hillegom. Ik hoop en verwacht eigenlijk dan het ingezette droomjaar daar tot volle bloei kan komen. Er is een sterke drang om het beter te gaan doen. Heilige huisjes mogen ter discussie worden gesteld, we gaan open met elkaar in kleine teams aan de slag om met en van elkaar te leren. Lesgeven is meesterschap. Dat vergt van oudsher een meester en een gezel, maar liever zie ik een gezamenlijke ontwikkeling van ons vakmanschap. Een vakmanschap dat leerlingen breder bekijkt en beluistert dan sec het vakinhoudelijke, maar de leerling in zijn eigen perspectief kan plaatsen. Die leerlingen verder kunnen helpen bij het volwassen worden. Soms met behulp van het vak en soms ook door het vak los te laten en met het kind te gaan onderzoeken wat het nodig heeft.

De kritische opmerkingen over Kunskapsskolan gelezen hebbende, ben ik zelf ook kritischer geworden t.a.v. gepersonaliseerd leren. Maar toch zie ik veel kansen en mogelijkheden, waarbij sommigen zullen opmerken dat ik de wetenschap negeer. Maar liever kijk ik naar het positieve van ontwikkelingen en probeer ik, met de kanttekeningen of beperkingen in het achterhoofd, juist te zoeken naar het realiseren van kansen die een andere manier van  kijken naar onderwijs  creëren.

Maakt mij dat naïef? Ik denk het niet; als professional probeer ik juist mezelf verder te brengen en het onderwijs impulsen te geven die zorgen voor een optimale ontwikkeling voor de leerlingen.
Komend jaar gaan we daar mooie stappen in zetten!

Jörgen van Remoortere maakte  in 2008  de overstap  van het bedrijfsleven naar het onderwijs.  In twee jaar tijd behaalde hij zijn 2e graads bevoegdheid wiskunde.  Hij is sinds het nieuwe schooljaar verbonden als docent wiskunde aan het Fioretti College in Hillegom.  Jörgen is mede-oprichter van de Facebookgroep 'Actief leren zonder cijfers'. 
@jvremoortere  Zijn website https://jvremoortere.wordpress.com/