Regelmatig geef ik leerlingen ’s ochtends een lift naar school. Zij wachten langs de kant van de weg totdat de bus er stopt, maar helaas zit die vaak vol. Begin dit schooljaar nam ik een leerling uit mijn tweede klas mee naar school. Ze zat wat verlegen naast me. Als ik haar wat in het Nederlands vroeg, kreeg ik bijna geen respons. We zijn nu een paar maanden verder en regelmatig zit ze ’s ochtends vrolijk naast me in de auto. Ze is wat losser geworden, vertrouwt me en spreekt steeds beter Nederlands. Dit meisje heeft een bijzonder verhaal, net als haar vriendin die toevallig in dezelfde klas zit. In deze blog vertel ik (met toestemming van mijn twee leerlingen) hun verhaal.
Beide leerlingen zijn 16 jaar en wonen pas anderhalf jaar op Aruba. Ze komen uit Venezuela, maar moesten het land ontvluchten vanwege de huidige dreigende situatie. Ik kan me voorstellen dat het nieuws over de vreselijke toestand in Venezuela als Nederlandse lezer wellicht een beetje langs je heen gaat. Het is ver weg van Nederland en het nieuws wordt elke dag al beheerst door de ellende in de wereld. Maar dat is voor mij op Aruba anders. Vanaf mijn school kun je Venezuela op slechts 30 kilometer zien liggen. We zitten hier op Aruba letterlijk heel dicht bij het wereldnieuws.
Hun verhaal
Toen mijn twee leerlingen anderhalf jaar geleden hun geboorteland verlieten, was de situatie lang niet zo erg zoals die nu is. Momenteel is er een enorm voedseltekort in Venezuela. Op het moment dat mijn leerlingen weggingen, was het voedsel ook al schaars, omdat het enorm duur was. Elke dag hoorden ze verhalen van mensen die op straat bedreigd en overvallen werden. Op straat hebben ze uitgehongerde mensen gezien. De oom van een van hen heeft diabetes, maar aan insuline is niet meer te komen. Het is voor hen lastig om er thuis over te praten: hun opa’s, oma’s, tantes, ooms, nichten en neven wonen namelijk nog in Venezuela. Ze hebben dagelijks contact via Whatsapp. Over de slechte situatie wordt maar weinig gesproken. Wel praten ze over de wens dat de nieuwe interim-president Juan Guaidó aan de macht komt.
Nederlands leren
Mijn leerlingen zijn enorm dankbaar dat ze op Aruba asiel hebben gekregen. Ze zijn gelukkig hier en blij dat ze naar school kunnen. Ze zouden heel graag terug willen naar Venezuela, maar alleen als het veilig is. Zelf lijken ze te beseffen dat dat nog een hele tijd kan duren. De overgang van Venezuela naar Aruba was moeilijk, zeker als je beseft dat ze anderhalf jaar geleden nog geen woord Nederlands spraken. Toen ze hier aankwamen, zijn ze direct op een speciale transitieschool begonnen met het leren van de Nederlandse taal. Eerst ‘Aap, Noot, Mies’, daarna kinderboekjes en vervolgens YouTubevideo’s waarin heel langzaam Nederlands gesproken werd. Ik heb echt diep respect voor hoe deze twee leerlingen in korte tijd zich het Nederlands eigen hebben gemaakt. Het is bewonderenswaardig dat zij in de tweede klas havo mee kunnen komen. Een van hen heeft zelfs de capaciteiten om volgend jaar naar 3 vwo te gaan.
Gelukszoekers
Door dit soort verhalen besef ik elke keer dat ‘vluchtelingen’ geen gelukszoekers zijn. Het zijn mensen die met pijn in hun hart hun eigen land moeten verlaten en enorm dankbaar zijn dat ze worden opgevangen in een ander veilig land. Het zijn mensen die hulp nodig hebben en die we ook hulp moeten geven. Of dat nu op Aruba, in Nederland of Amerika is. Voor mijn leerlingen en voor alle mensen uit Venezuela hoop ik dat de situatie snel beter en vrediger wordt. Tot die tijd: Sean fuertes!
Arnoud Kuijpers
werd in 2015 uitgeroepen tot beste docent Nederlands. Hij publiceerde op KomenskyPost al eerder veel gelezen artikelen over onderwijs, integratie en het leven op Aruba, waar hij samen met zijn vriendin sinds vorig jaar woont en werkt.
(C) foto Arnoud Kuijpers, KomenskyPost 2019
Geef een reactie