Als kind van een jaar of 6 speelde ik tikkertje op het schoolplein. Omdat de lagere school met toen nog zes klassen, twee ingangen telde, een voor de onder- en een voor de bovenbouw – al weet ik me niet meer te herinneren waar de grens lag – schoten we langs de deur van de onderbouw naar binnen. Door de gang hollend om er aan de andere kant weer uit te hollen. Maar ai, ai, ai. Gesnapt door de hoofdmeester! De meester van klas 6 stuurde mij en mijn vriendinnetje naar binnen. Het klaslokaal van klas 6. Met de neus naar de muur moesten We voor straf in de hoek staan. Terwijl klas 6, waar ook mijn broer in zat, naar binnen kwam, dacht ik na over wat er thuis wel niet verteld zou worden door mijn broer.
Nu in 2019, zo’n 50 jaar later, hol ik weer door de gang. Niet om de tikker te ontlopen, maar om een klas op te vangen, waarvan een leerkracht ziek is. Er is geen vervanger te krijgen. Vanaf vanmorgen 6.50 u. ben ik in touw om te zoeken naar een invaller. Voor de vervangingspool is dit tijdstip te laat. Misschien nog een parttime collega zonder kleine kinderen of een stagiaire. Het lukt niet en dus is de volgende stap om de klas te verdelen.
In de klassenmap staat hoe de verdeling is en er ligt een noodpakket klaar. Dit moet alleen nog wel even worden gekopieerd. O wacht, er is vandaag gym, dus de verdeling moet wat worden gewijzigd, want er is al een groep naar de gymzaal.
Als om 8.55u. iedereen weet naar welke groep hij of zij kan met het pakketje werk, leun ik met mijn rug tegen de muur. De oplossing voor vandaag is er een van hoge nood. Het onderwijs wordt er niet beter van, de leerkrachten die er vier of vijf leerlingen bij krijgen ervaren onrust en meer werkdruk, er zijn immers nog meer vingers die omhoog kunnen gaan en nog meer hulpvragen. Kan de hulp aan het het subgroepje van de eigen groep nog wel doorgang vinden? De groep waar leerlingen bijkomen moet wat inschikken en ruimte bieden. Dit heet kwaliteitstekort.
Uitrustend met mijn rug tegen de muur, sta ik ook figuurlijk met de rug tegen de muur. Wat is in zo’n situatie de goede oplossing? Kwam er nu maar een hoofdmeester of andere hoge pief om dit te bestraffen en vervolgens op te lossen. Deze noodmaatregel houdt geen stand en gaat ten koste van iedereen op school (werkpleziertekort) en van de kwaliteit. De enigen die tevreden zijn, zijn de aanstuurders van het ministerie die denken dat het allemaal niet zo erg is en de ouders die gewoon naar hun werk kunnen.
Juist omdat dit vaker voorkomt is het niet acceptabel. Dat heet lerarentekort.
Juist nu zou ik willen dat ik gesnapt werd in de gang, zodat men ziet dat dit eigenlijk niet kan.
Mijn broer vertelde thuis niets. Er waren dus geen consequenties. Opgelucht kon ik thuis weer mezelf zijn en op school weer tikkertje spelen, maar dan op het plein.
De overheid en het ministerie van onderwijs zoeken doekjes voor het bloeden met een enkele zij-instromer, een subsidie of een nieuw curriculum of een opgeleide ouder. Maar de overheid en het ministerie van onderwijs zeggen niets toe. Er komt geen extra geld vrij. Dit heet investeringstekort. Er gebeurt niets in de richting van het rechtzetten van de salarissen in het PO, niets met de OOPers in het PO. De knip van de overheid zit dicht. Een kleine trap na: er mogen wel ouders of onderwijsassistenten voor de groep. Dit heet erkenningstekort.
Tekorten vragen om oplossingen. Welke oplossingen dragen bij aan het lerarentekort? En wellicht het schoolleiderstekort?
Er zijn al veel mogelijke oplossingen en investeringen langs gekomen. Eén van de meest houdbare is die van investeringen, andere koers en van minder lesuren. Dat er iets moet gebeuren is duidelijk. Laten we er vooral samen voor gaan. Maar zorg wel dat de kwaliteit behouden blijft, leerkrachten de waardering krijgen en het werkplezier voorop staat. Daar is nu eenmaal geld voor nodig.
Dan wil ik best nog een sprintje trekken. Door de gang.
Hanneke de Frel
Schoolleider Octantschool CBS Vlinderboom
Pijnacker
Geef een reactie