Judith Porcelijn
Mijn leukste directeur was meester M. Iedereen noemde hem ook zo: alle leerlingen, hun ouders en ook wij. Ik geloof niet dat ik ooit zijn achternaam heb geweten.
Meester M was een jonge hond. Tegenwoordig zouden we zeggen: een ADHD-er. In de pauzes voetbalde hij met de jongens op het plein en hij juichte het eerst en het hardst als er iemand scoorde. Tijdens de Olympische Winterspelen zette hij in ieder klaslokaal een TV neer, zodat we met onze leerlingen naar het schaatsen konden kijken.
Zodra meester M je lokaal binnenstapte, ging het als volgt: leerlingen juichen en juf de slappe lach. Want zo nu en dan kwam hij je klas in – en nam vervolgens voor tien minuten je les over; het maakte niet uit wat je aan het doen was. Zo heb ik een serieuze verkeersles zien veranderen in een hilarisch optreden van een race-auto op een circuit in de bergen (lees: op de tafels).
Ik heb nog nooit zo veel en zo vaak gelachen als op die school. Het was een OC-school (staat voor school bij een OpvangCentrum, redactie); de eerste opvang én daarmee ook de eerste school waar asielzoekerskinderen kwamen na hun landing op Schiphol.
Toen ik op mijn eerste (inval)dag de school binnenstapte en door hem werd meegenomen naar het lokaal, hield hij mij op de drempel staande en zei op ernstige toon: ‘Het klopt toch dat je Farsi, Dari en Arabisch spreekt?’ Toen ik hem stomverbaasd aankeek en iets vaags mompelde, sloeg hij mij hard op mijn schouder en begon keihard te lachen. ‘Jij komt er wel. Veel plezier met ze. Het gaat wel lukken.’
Mijn beste directeur was GJ. Hij was heel anders. Ook leuk met de leerlingen, maar meer op afstand. Hij was flexibel, doortastend en direct. De vergaderingen waren kort en de borrels gezellig – met zijn moppen en imitaties als hoogtepunt. Hij nam de tijd voor je als je iets wilde zeggen – en keek dan dwars door je heen, maar nam ook je klas over als je iets belangrijks moest doen. Zodra je terugkwam, kon je gewoon doorgaan waar hij gebleven was.
We mochten alles organiseren wat we wilden en hij keek van een afstandje toe hoe alles verliep. Extra prentenboeken in de Kinderboekenweek? Te weinig tutu’s voor de musical? Jongleerballen voor een workshop nodig? Hij zorgde ervoor dat het er kwam.
Ik had een leerling, een meisje, dat zo nu en dan het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. Eigenlijk lukte het me altijd om rustig te blijven, maar één keer ging het flink mis – vlak voor het einde van de schooldag; ik greep haar in haar nek. Helaas had ik hele lange nagels. Natuurlijk liet ik haar even nablijven om te praten, maar het meisje hield haar lippen stijf op elkaar en keek naar de punten van haar schoenen. Ik bood tot drie keer toe mijn excuses aan. Ze vroeg aan haar schoenen: ‘Mag ik weg?’ En keek op. Toen ik knikte rende ze er vandoor.
Nog geen vijf minuten later stond er een tierende moeder in mijn lokaal. Ze trok haar dochters vlecht omhoog en wees op de krassen in de nek van het arme meisje. Ze gilde: ‘Mishandeling! Ik ga naar de politie!’ Ondertussen stond de deuropening vol toeschouwers. Op het moment dat moeder naar mij uithaalde, week de menigte uiteen en stapte GJ mijn lokaal binnen. Hij ging tussen mij en moeder staan en kalmeerde de vrouw.
Het incident liep goed af, alhoewel de afwikkeling de hele namiddag vergde. Moeder en dochter mochten niet naar huis voordat het meisje had toegegeven wat ze tegen mij gezegd had (= ***** ******wijf) en dat ik oprecht mijn excuses had aangeboden. Ik erkende dat ik het anders had moeten oplossen en moeder verontschuldigde zich voor haar boze reactie. Bij het verlaten van het kamertje zei GJ tegen moeder, met een schuine blik op het meisje: ‘Je dochter heeft geluk dat ze bij deze juf in de klas zit. Neem dat maar van mij aan.’
De slechtste directeur die ik ken? Dat was ik zelf. Ik weet nu waarom 😉
Judith Porcelijn is redacteur van KomensyPost en in de http://sterkeschool.nl begeleidt ze startende leraren en zij-instromers
Geef een reactie