Jan Lepeltak
Zondagmiddag 1 september a.s. wordt deze film uitgezonden op NPO3 om 15.30 u – 17.00 u. Hij kreeg in de VPRO-gids terecht vijf sterren***** . Zie onze bespreking bij de Nederlandse première van dit pareltje in 2018.
Kayla Day (13) zit in de brugklas en staat op het punt naar de middelbare school te gaan. Tijdens een slotbijeenkomst op haar school worden de prijswinnaars van de school bekendgemaakt. Kayla is fysiek geen schoonheid, ze heeft nogal wat babyvet en acne. Nadat onder andere het knapste meisje en de sportiefste jongen worden genoemd en Kayla niet in de prijzen valt, worden de stilste leerlingen van het jaar genoemd. Kayla verbergt haar gezicht in haar handen. Ze wordt inderdaad genoemd.
Kayla is eigenlijk helemaal niet verlegen. Ze maakt dagelijks vlogs op Youtube (‘Kayla’s corner’), waarin ze haar leeftijdgenoten wijze adviezen geeft. Over hoe en waarom je jezelf moet zijn en dat er meer jezelfs bestaan. Je school-you, je zwembad-you, je vriendinnen-you (niet dat ze die veel heeft). Ook geeft ze advies over hoe je zelfverzekerder kunt worden of in ieder geval zo kunt overkomen. Dat je moedig moet zijn, maar dat moed alleen bestaat als je ook bang bent.
In deze mooie, overtuigende film, die 21 februari in roulatie gaat, wordt Kayla zeer realisisch gespeeld door Elsie Fisher. Ze ontving voor haar rol in 8th grade in januari een nominatie voor de Golden Globe Award.
In dit regiedebuut van standup comedian Bo Burnham (28) is geen sprake van nepscholieren, maar zijn het allemaal acteurs (wat je meteen vergeet) die op overtuigende wijze het schoolleven neerzetten. Zo kan het dus ook.
Na Etre et Avoir en Entre les Murs nu eens een film die geheel vanuit het perspectief van een gewone, aardige, onopvallende leerling is gemaakt. Zoals Carmiggelt ooit opmerkte: ‘Er bestaan geen flat characters’ elk mens is intrinsiek interessant.
Kayla Day woont alleen met haar vader Mark, haar moeder is (kennelijk) op jonge leeftijd vertrokken. Haar vader (Josh Hamilton) is een sympathieke man die veel moeite doet om zijn dochter te begrijpen en te helpen en die daarbij natuurlijk de nodige fouten maakt. Vader Mark, een mooie rol, doet denken aan Steve Carell. Kayla is, net zoals haar klasgenoten, verslingerd aan haar Smartphone. Ze gaat er mee naar bed en staat er mee op.
Tijdens de persvertoning van de film toonde men voorafgaand aan 8th grade een boeiend kort filmpje met leerlingen over nettiquette en emotions. Veel geleerd. Dat geldt ook voor de columns die Bart Ongering (meester Bart) voorlas.
Het prettige van 8th grade is dat de stereotypes ontbreken. Zoals de gemene pesters en leerlingen in een slachtofferrol. Ja, er zitten vervelende grieten in de film, zoals rijkeluisdochter Kennedy. Maar zij pesten niet echt, tenzij je hun onverschilligheid als pesten wil betitelen.
Hilarisch is de scene waarin een simulatie van een massale schoolschietpartij wordt geoefend. Kayla duikt net als iedereen verplicht onder haar lessenaar en ziet daar Ayden, waar ze verliefd op is. Ayden is onverschillig behalve als het over seks gaat. Een mooie dialoog ontstaat tussen hen beiden.
Het verlaten van de vertrouwde basisschool en de bijbehorende melancholie (die mij eerlijk gezegd vreemd was) en de sprong naar het grote onbekende (wel zeer herkenbaar) komen mooi uit de verf. Bij het kennismakingsbezoek blijkt haar buddy op de nieuwe school een leuke meid uit de bovenbouw die deze brugklaspieper onder haar hoede neemt. Ze vindt Kayla cool (een woord dat ontelbaar vaak wordt gebruikt). Voordat Kayla de tijdcapsule maakt en begraaft die ze op het eind van haar highschool weer openmaakt, geeft vader Mark aan hoeveel hij van Kayla houdt en hoe trots hij op haar is. Een omhelzing volgt.
***** sterren
Jan Lepeltak
Geef een reactie