Zomerwerk – Pffff…. Wat een heftige baan

Tessa van Zadelhoff

Al vanaf jonge leeftijd stimuleerden onze ouders mijn zusje en mij om mee te helpen thuis. Maar ook om een baantje te zoeken. Niet alleen om wat geld te verdienen maar vooral ook om ervaringen op te doen en om te ontdekken waar je passie ligt en wat je vooral niet wilt gaan doen. Dat uitgangspunt resulteerde voor mij in een lange reeks baantjes. Van fruitplukker, tot oppas, verkoopster in een dierenspeciaalzaak, hulp in de boekhouding, inpakker aan de lopende band bij Mars, schoonmaakster in een verzorgingstehuis en ten slotte caissière bij de Torro Supermarkt in Veghel. En mijn vader had gelijk. Vaak wilde ik daarna weer graag naar school om door te leren.

Bij veel van deze baantjes heb ik belangrijke ervaringen opgedaan waar ik nu nog aan terugdenk. Omdat ik op de PABO zat werd ik bijvoorbeeld steeds vaker gevraagd als oppas voor gehandicapte kinderen. Iets wat ik als tiener gewoon deed maar waar ik nu als moeder van twee gezonde zonen nog wel eens aan terugdenk. De meeste indruk maakten drie weken schoonmaken in een verzorgingstehuis op me. We waren net verhuisd, ik was 18 en ging niet meer met mijn ouders op vakantie. In plaats daarvan zocht ik een vakantiebaantje. Door de zomerperiode was er te weinig personeel en ik werd alleen ingezet op een afdeling met zwaar dementerende ouderen. Mijn eerste kennismaking met deze vreselijke ziekte. Het werk was lichamelijk best zwaar maar de grootste beproeving zat in het verwerken van de ervaringen daar.

Ik herinner me vooral Hanna. Een flinke vrouw die het vanaf de eerste dag daar op me gemunt had. Zodra ze mij zag was ze in de veronderstelling dat ik haar man had afgepakt ergens in periode van de Tweede Wereldoorlog. Ze begon te schelden in plat Brabants, zat me achterna en riep steeds: “Blijf van onze Willy af, laat mij hier niet achter met al die kinderen, smerige …..”. Het personeel gaf me de tip om maar met schoonmaakkar en al een badkamer in te gaan, deur op slot, andere deur er weer uit. Omdat je dan in een andere gang uitkwam was er meestal weer rust. Pffff…. Wat een heftige baan om met deze mensen te werken. Oude dames en heren die zich overal uitkleden, een gevonden kunstgebit in je emmer schoonmaakwater, mensen die je smeken om ze mee te nemen omdat ze niet daar horen te zijn. Heel veel respect voor al die mensen in de ouderenzorg.

Dertig jaar later heb ik zelf zonen in de leeftijd die ik destijds had. Ook hen stimuleren we om te werken. De nodige baantjes zijn hier al gepasseerd, vakkenvullen, folders rondbrengen, bestellingen bezorgen, oppassen. Voor een bijverdienste maar zeker zo belangrijk voor de ervaringen die je erdoor opdoet. En daarnaast ook om te bedenken wat je later vooral niet wilt gaan doen, maar altijd met veel respect voor de mensen die dat werk gelukkig wel willen doen.