Johan De Wilde
Mijn eerste vage reisherinnering is er een naar Oostenrijk, in mijn kleuterjaren. Bergen, wandelen; gezien, gedaan; check, check.
Jaren later reden we met het hele gezin in Oostende de ferry op voor een roadtrip in het Verenigd Koninkrijk. Het moet 1976 geweest zijn, want op de terugreis zag ik op de boot flarden van de Olympische Spelen in Montreal op tv. Op reis gaan was toen een stuk belangrijker dan daarvoor. Op een of andere manier was ik er me in de vakantie tussen het eerste en het tweede leerjaar (groep 3 en 4) van bewust dat het antwoord op de vraag: “Waar ben je op vakantie geweest?”, je imago mee bepaalde. Ik had Loch Ness gezien, zonder Nessie weliswaar. Dat ik het ontbijt over het Kanaal maar niets vond, kon me sausage wezen.
Het was lange tijd de laatste buitenlandse reis die ik maakte. Terwijl wij thuis de tering naar de nering zetten, kregen meer klasgenoten zelfs tijdens wintermaanden kleur. Een bruingebrand gezicht met een van veraf herkenbare uitsparing voor een skibril werd een statussymbool, tot anderen er in slaagden even lelijk van onder een zonnebank te kruipen.
Gelukkig maalde ik er tegen die tijd niet meer om dat wij thuis tijdens winter of zomer niet op reis gingen. De zomerkampen met de jeugdbeweging in Belgisch Limburg en daarna steevast in de Ardennen compenseerden alles voor mij. Ik voelde ze aan als de hoogtepunten van het jaar en ik vertelde er ook zo over. Medeleerlingen die in Frankrijk, Spanje of nog exotischere oorden hadden gezeten, moeten zich sukkels gevoeld hebben of op zijn minst ervaren hebben dat ik een beetje neerkeek op hun zomers tijdverdrijf.
Vandaag, tientallen jaren later, kan 1 op de 8 Vlamingen zich geen week vakantie per jaar permitteren, zelfs niet in het binnenland. In Wallonië en Brussel is dat 1 op 3. Het goede nieuws is dat voor het eerst sinds lang de armoede in mijn land daalt. Volgens armoede-expert Wim Van Lancker is dat zelfs een gevolg van het beleid van de federale regering … die in juni electoraal afgestraft is.
Geef een reactie