Door Jan Lepeltak
Een jaarlijks terugkerende traditie bij het begin van het schooljaar zijn de berichten dat duizenden scholieren niet bij hun online digitale lesmateriaal kunnen. Ook dit jaar is het weer raak. RTL-nieuws bericht over tienduizenden scholieren die niet bij hun ‘digitale schoolboeken’ kunnen. “Ik vind het schandalig dat je materialen bestelt waarvoor heel veel geld wordt betaald en dat er dan niet wordt geleverd. Ik vind dat een debacle.” Aldus een terecht boze leraar biologie van het Daltonlyceum uit Barendregt.
Het magische begrip van alle systemen die toegang moeten geven tot content van de educatieve uitgevers is single sign on of single log on, wat betekent dat een leerling en docent doormiddel van één toegangscode (inlognaam en password) bij zijn lesmateriaal kan komen.
Hier wordt al sinds 2001, ja je leest het goed, al meer dan 15 jaar aan gewerkt. Veel overeenkomsten en convenanten zijn inmiddels getekend tussen OCW, educatieve uitgevers en Kennisnet. Zeker tonnen is er aan uitgegeven. Zo kwam Kennisnet er ruim 10 jaar geleden wat laat achter dat de ontwikkeling van zo’n systeem Europees moest worden aanbesteed.
Arme docent, arme schoolleider, arme leerling.
Het verschil met de Fyra is dat de single logon systemen telkens van naam veranderden. Zo was er ESCON, Entreekennisnet (tegenwoordig Entree federatie Kennisnet) en Directe toegang voor het VO), Basispoort (PO), Wikiwijs. In Basispoort werken de grote educatieve uitgeverijen en de vier schoolleveranciers (zoals Idink en van Dijk) samen. Dan hebben we bij de SLO het eerder genoemde Wikiwijs, waar men soms wel en soms niet bij moet inloggen, kortom lekker overzichtelijk allemaal. Arme docent, arme schoolleider, arme leerling. Enkele jaren geleden waren de problemen zo dramatisch dat er ook kamervragen over werden gesteld.
Vergeet niet dat naar het Escon-project heel veel geld van de belastingbetaler is gegaan. Doordat OCW zo slim was om in 2001 Kennisnet over te doen aan een nieuwe stichting, heeft de rekenkamer nooit onderzoek gedaan (kunnen doen?) naar de besteding van de miljoenen die naar ICT in het onderwijs zijn gegaan. Toen het geld van OCW op was, was de animo bij de educatieve uitgeverijen om nog verder samen te werken met Kennisnet ook over. Beide partijen gingen hun eigen weg..
Osinga De Jong (ODJ), de educatieve dienstverlener, is als partner in Directe toegang (wat een speelse naam toch) verantwoordelijk voor de toegangssoftware. ODJ nam in 2011 het bedrijf Bookmaster over dat software ontwikkelde voor het beheer van boekenfonden op vo-scholen. Een gouden greep?
Het zou een stuk eenvoudiger zijn voor de scholen, leerlingen en uitgevers als alle educatieve content gewoon ‘gratis’ voor de scholen beschikbaar zou zijn. Nu nemen scholen licenties op educatieve content. Soms zelfs voor delen van een methode. Het gebruik van het woord ‘schoolboek’ is bij sommige uitgeverijen ten strengste verboden. Een toegangsprijs voor alle educatieve software wordt voor met name Idink en van Dijk een lastig businessmodel. Voorlopig zullen we, als de blaadjes vallen, de jaarlijkse inlogproblemen blijven houden. Vroeger gingen we rond deze tijd de schoolboeken kaften. Vernieuwde software (kennelijk niet goed getest), privacyregels rond met name de resultaten van toetsen en complexe regels voor het invoeren van de school- en leerlinggegevens lijken de redenen voor de chaos. Maar ja, dat is het probleem, als het aan iedereen ligt, ligt het eigenlijk aan niemand. Het ontwikkelen van rocket science software lijkt kinderwerk bij de ontwikkeling van programmatuur voor single sign on om toegang te krijgen tot de juiste educatieve content. Of ligt het misschien aan iets anders?
https://www.rtlnieuws.nl/nederland/tienduizenden-scholieren-dupe-van-technische-problemen-digitaal-lesmateriaal
Geef een reactie